Bijzonder voorwerp

We kunnen niet anders stellen dan dat we behoorlijk gedineerd hebben. Er wordt afgewassen in de pisbak, de slagroom zit overal, het kampvuur is aan en dan kunnen we, als het donker is, naar het bijzondere voorwerp. Een mooi rustmomentje, een belangrijke fase in de vorming van de klas. Fijn nieuws: er wordt ongelooflijk goed meegewerkt door alle eersteklassers - uiteraard aangestuurd door de fantastische hulpmentoren, maar toch - ze ruimen netjes op, ze maken geen zooi van de plees en het allerbeste nieuws: Reinier, die even een paar uur weggeweest is, ziet een enorme verandering in de kinderen. Van bleu en afwachtend naar blij en met elkaar: naar een groep. Zo mooi om dit mee te maken, zelfs na 27 jaar eersteklaskamp verliest dit nooit z'n betovering. Heel tekenend: er komen zojuist een paar kinderen die aangeven dat ze eigenlijk niet echt goed hebben nagedacht over hun bijzondere voorwerp en dat ze daar spijt van hebben. We stellen ze gerust, denken mee en zijn stilletjes blij. Groei. In een dag.

We zijn begonnen. Mirabelle, die meestal het babypakje van de kinderen mee heeft (één mastert in Engeland, één zit in klas 6) heeft een hele bijzondere dit jaar: ze 'heeft de 1e-ers mee', omdat dit (snik!) haar 25e en laatste jaar is als mentor van klas 1E. Een aderlating. Lotte heeft een schilderij van haar overleden paard mee, geschilderd door haar beste vriendin. De klassen zijn muisstil. Ook de verhalen van kinderen maken veel indruk, alles komt voorbij en de aandacht is oorverdovend. We houden deze maar.